Μάικ Τάισον
| Μάικ Τάισον | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Mike Tyson (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 30 Ιουνίου 1966[1][2][3] Μπρούκλιν |
| Εθνικότητα | Αφροαμερικανοί[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Θρησκεία | Βαπτιστές |
| Ύψος | 179 cm  |
| Βάρος | 100 kg |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Αγγλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά[5][6] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πυγμάχος[7] ηθοποιός[8] ηθοποιός φωνής αυτοβιογράφος[9] ποντκάστερ |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | βιασμός βιαιοπραγία |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Robin Givens (1988–1989) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | WWE Hall of Fame (2012) International Boxing Hall of Fame (2011) |
| Ιστότοπος | |
| www | |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μάικ Τάισον (Michael Gerard "Mike" Tyson, 30 Ιουνίου 1966) είναι Αμερικανός πρώην πυγμάχος, που αποχώρησε οριστικά από το άθλημα το 2006.[10]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 30 Ιουνίου 1966. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής βαρέων βαρών , κατακτώντας τους τίτλους WBC (1986-90, 1996-97), WBA (1987-90, 1996) και IBF (1987-90). Κέρδισε τον τίτλο WBC σε ηλικία μόλις 20 ετών, 4 μηνών και 22 ημερών, κερδίζοντας τον Τρέβορ Μπέρμπικ (Trevor Berbick) στο δεύτερο γύρο. Έχει ύψος 1.78 cm και μερικά από τα παρατσούκλια του είναι «Kid Dynamite»[11] και «Iron Mike»[12].
Μεγαλωμένος σε φτωχές συνοικίες του Μπρούκλιν, όπου σε νεαρή ηλικία συμμετείχε σε συμμορίες[13], ο Τάισον τέθηκε υπό την κηδεμονία και καθοδήγηση του εκπαιδευτή Κας Νταμάτο (Cus D'Amato), ο οποίος είχε ήδη αναδείξει τους πρωταθλητές Φλόιντ Πάτερσον και Χοζέ Τόρες. Ξεκίνησε να αγωνίζεται ως επαγγελματίας το 1985 και γρήγορα αναρριχήθηκε στην κορυφή της πυγμαχίας. Επικρίθηκε συχνά για τη βίαιη συμπεριφορά του, τόσο εντός όσο και εκτός του ρινγκ, ωστόσο αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους πυγμάχους. Επεισοδιακός υπήρξε ο δεύτερος αγώνας του με τον Εβάντερ Χόλιφιλντ το 1996, κατά τον οποίο ο Τάισον δάγκωσε το αυτί του αντιπάλου του, με αποτέλεσμα να ανακληθεί η άδειά του για ένα χρόνο από την αθλητική ένωση της Νεβάδας και να του επιβληθεί πρόστιμο 3 εκατ. δολαρίων[14].
Ερασιτεχνική καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κέρδισε χρυσά μετάλλια το 1981 και το 1982 σε Τζούνιορ Ολυμπιακούς Αγώνες, νικώντας τον Joe Cortez το 1981 και τον Kelton Brown το 1982. Κατέχει το Junior Ολυμπιακό ρεκόρ για ταχύτερο νοκ-άουτ (8 δευτερόλεπτα).
Επαγγελματική άνοδος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του ως ένας 18χρονος στις 6 Μαρτίου του 1985 στην Νέα Υόρκη και νίκησε τον Έκτορ Μερσέντες στονπρώτο γύρο με νοκ-άουτ . Τότε είχε αγωνιστεί σε 28 αναμετρήσεις και κέρδισε τους 26 από αυτούς. Ο πρώτος του τηλεοπτικός αγώνας ήταν το Φεβρουάριο του 1986 όπου κέρδισε ξανά με νοκ άουτ τον Τζέσι Φέργκιουσον στον πέμπτο γύρο. Μετά από κάποιους μήνες διεκδίκησε το τίτλο WBC Heavyweight και έγινε ο μικρότερος πρωταθλητής βαρέων βαρών.
Αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Αύγουστο του 1987 κατέκτησε το τίτλο IBF ενάντια στον Τόνι Τάκερ. Δύο μήνες αργότερα, κέρδισε τον χρυσό ολυμπιονίκη Τάιλερ Μπιγκς. Τον Λάρι Χολμς κατάφερε να κερδίσει στις αρχές του 1988, ο οποίος έχασε έπειτα από 75 επαγγελματικούς αγώνες με νοκ-άουτ. Ο Τάισον κατάφερε να σημειώσει νοκ-άουτ σε μόλις 91 δευτερόλεπτα και να πάρει την νίκη από τον Μάικλ Σπινκς αλλά και τους τίτλους του περιοδικού ''The Ring''.
Οι κόντρες και οι αναστατώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1989 άρχισαν τα προβλήματα για αυτόν. Η σχέση του με την Ρόμπιν Γκίβενς όδευε για το διαζύγιο, διαχωρίστηκε από τον διευθυντή Μπιλ Κέιτον και απέλυσε τον προπονητή του Κέβιν Ρούνεϊ. Μετά από όλα αυτά, αντιμετώπισε τους Φρανκ Μπρούνο και Καρλ Ουίλλιαμς, τους οποίους τους κέρδισε με TKO (Τεχνικό νοκ άουτ) και διατήρησε τους τίτλους The Ring, WBC, WBA και IBF Heavyweight.
Τον Φεβρουάριο του 1990, Τάισον έχασε τους τίτλους από τον Μπάστερ Ντάγκλας την στιγμή που δέχθηκε ένα βίαιο uppercut και ένα συνδυασμό χτυπημάτων. Αυτή η ήττα ήταν η πρώτη στην καριέρα του ‘’Baddest Man On The Planet’’, η οποία χαρακτηρίστηκε ως μια από τις πιο συγκλονιστικές ανατροπές στα σύγχρονα αθλήματα.
Μετά την πρώτη ήττα του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ακολούθησαν δύο νίκες επί των Ολυμπιονικών βαρέων βαρών το 1984, Χένρι Τίλμαν και Άλεξ Στιούαρτ. Στις 18 Μαρτίου του 1991, ο ίδιος αντιμετώπιζε τον Ντόνοβαν Ρούντοκ όπου και τον κέρδισε με απόφαση του διαιτητή στο έβδομο γύρο. Αυτή η απόφαση εξόργισε τους οπαδούς που ήταν παρόντες με αποτέλεσμα να συναντηθούν ξανά. Η δεύτερη συνάντηση τους έγινε στις 28 Ιουνίου. Εκεί ο Τάισον κέρδισε καθαρά εφόσον είχε ρίξει τον αντίπαλο του κάτω δύο φορές. Στα τέλη του 1991 είχε προγραμματιστεί να κοντραριστεί με τον Εβαντερ Χολιφιλντ για το αδιαφιλονίκητο τίτλο στο Λας Βέγκας αλλά ένας τραυματισμός του στα πλευρά δεν του το επέτρεψε.
Η επιστροφή του στην δράση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο πρώτος αγώνας μετά την φυλάκιση του ήταν επί του Peter McNeeley. Ο συγκεκριμένος αγώνας απέφερε περισσότερα από 96 εκατομμύρια δολάρια σε όλο το κόσμο συμπεριλαμβανομένων του ρεκόρ για PPV στην τηλεόραση. Ο Mike Tyson σε μόλις 89 δευτερόλεπτα πήρε την νίκη εύκολα από τον McNeeley. Εύκολα διεκδίκησε το τίτλο WBC βαρέων βαρών για δεύτερη φορά νικώντας τον Frank Bruno για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Εκτός από αυτή την διεκδίκηση τίτλου, διεκδίκησε και το τίτλο WBA βαρέων βαρών παίρνοντας την νίκη από τα χέρια του Bruce Seldon στο Λας Βέγκας.
Η κόντρα Τάισον-Χόλιφιλντ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Εβάντερ Χόλιφιλντ ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος προκάλεσε τη δεύτερη ήττα του Τάισον. Οι δύο τους συναντήθηκαν τον Νοέμβριο του 1996 στο Λας Βέγκας. Η νίκη του Χόλιφιλντ ήρθε όταν ο διαιτητής της αναμέτρησης σταμάτησε τον αγώνα στο γύρο 11 και έτσι ο Χόλιφιλντ κατέκτησε για τρίτη φορά το τίτλο βαρέων βαρών. Πολλές καταγγελίες έγιναν σχετικά με το αποτέλεσμα του αγώνα και έτσι προγραμματίστηκε και δεύτερος αγώνας μεταξύ τους.
Έτσι αγωνίστηκαν ξανά στις 28 Ιουνίου του 1997 όπου ο Τάισον έχασε ξανά. Ο αγώνας είχε διακοπεί προσωρινά στο τέλος του τρίτου γύρου που ο Τάισον δάγκωσε τον αντίπαλο του και ο διαιτητής αναγκάστηκε να του αφαιρέσει δυο βαθμούς. Παρόλα αυτά, το ξαναέκανε και έχασε τον αγώνα. Το δάγκωμα του ήταν αρκετά σοβαρό εφόσον αφαίρεσε ένα κομμάτι από το δεξί αυτί του Χόλιφιλντ. Μετά τον αγώνα, άρχισαν ταραχές στο ρινγκ και πολλοί από τους ανθρώπους έφυγαν τραυματισμένοι.
Δύο μέρες μετά την αναμέτρηση, ζήτησε συγνώμη για τις πράξεις του και ζήτησε να μην απαγορευτεί για μια ζωή. Τον Ιούλιο του 1997 η ‘αδεια πυγμαχίας του ακυρώθηκε από την πολιτεία της Νεβάδα. Επιπλέον πλήρωσε πρόστιμο τριών εκατομμυρίων δολαρίων και τα έξοδα της ακρόασης. Η ανάκληση δεν ήταν νόμιμη και η επιτροπή ψήφισε 4-1 για να αποκατασταθεί η άδεια πυγμαχίας του στις 18 Οκτωβρίου του 1998. Όλο αυτό το καιρό ήταν εκτός δράσης, έκανε μια σπέσιαλ εμφάνιση στην WrestleMania XIV και συγκεκριμένα στο main event όπου ο Shawn Michaels αντιμετώπιζε τον Stone Cold Steve Austin. Εκείνη την περίοδο ήταν ανεπίσημο μέλος της D-Generation Χ και πληρώθηκε 3.000.000 δολάρια για να βρίσκεται στο συγκεκριμένο Pay Per View.
Μετέπειτα πορεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1999 και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο επέστρεψε στο ρινγκ και κέρδισε τον Francois Botha. Κατά την διάρκεια του αγώνα αυτού, ο ‘’Kid Dynamite’’ δέχθηκε μια προειδοποίησή από τον διαιτητή διότι προσπάθησε να σπάσει να χέρια του αντιπάλου του. Νομικά προβλήματα είχε ξανά εφόσον στις 5 Φεβρουαρίου του 1999 καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση με πρόστιμο 5.000 δολάρια και τον διέταξαν να εκτελέσει 200 ώρες κοινωφελούς εργασία γιατί επιτέθηκε σε δύο αυτοκινητιστές μετά από τροχαίο ατύχημα. Μετά την υπηρέτηση του, αγωνίστηκε κόντρα στον Orlin Norris τον Οκτώβριο του 1999 όπου σημείωσε νοκ-άουτ μετά το άκουσμα του κουδουνιού στο τέλος του πρώτου γύρου. Συμπερασματικά, ο αγώνα έληξε χωρίς νικητή εφόσον ο αντίπαλος του δεν μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα.
Η χρονιά 2001 άρχισε καλά για τον ‘’Iron Mike’’, παίρνοντας μια νίκη στην Σκωτία ακολουθούμενη από μια ήττα στην Αγγλία. Στον τρίτο του αγώνα για εκείνη την χρονιά θέτονταν αντιμέτωπος με τον Andrew Golota. Αρχικά κέρδισε τον Πολωνό επειδή δεν μπορούσε να συνεχίσει λόγω του σπασμένου σαγονιού του. Αλλά στην συνέχεια η απόφαση άλλαξε σε μη διαγωνιζόμενο αγώνα μετά το τεστ ουρών που βγήκε θετικό για χρήση μαριχουάνας. Με TKO έληξε ο μοναδικός αγώνας του το 2001 όπου επικράτησε του Brian Nielsen στην Κοπεγχάγη σημειώνοντας TKO στο έβδομο γύρο.
Ο Mike Tyson είχε την ευκαιρία και πάλι να αγωνιστεί για έναν τίτλο βαρέων βαρών κόντρα στον Λέννοξ Λιούις, ο οποίος είχε στα χέρια του τους τίτλους WBC, IBF και IBO. Λίγους μήνες πριν την αναμέτρηση αυτή, εκανε μια δήλωση που σίγουρα έκανε κάποιους να ανατριχιάσουν με τα λόγια του, ‘’Θέλω την καρδιά σου, θέλω να φάω τα παιδιά σου’’. Τον Ιούνιο, ο Λέννοξ Λιούις ήταν αυτός που κυριάρχησε στον αγώνα όταν σημείωσε νοκ-άουτ στον όγδοο γύρο. Ο ηττημένος σεβάστηκε την ήττα και έδωσε τα συγχαρητήρια μετά τον αγώνα.
Το τέλος της καριέρας του στην πυγμαχία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την ήττα του κόντρα στον Λέννοξ Λιούις, επικράτησε επί του Clifford Eteinne σε μόλις 49 δευτερόλεπτα και αυτή ήταν η τελευταία νίκη της καριέρας του. Ξαναμπήκε στο ριγνκ και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν μαχητή του K-1 Bob Sapp, ο οποίος πήρε την νίκη λίγο νωρίτερα από τον Kimo Leopoldo πριν αυτή την αντιπαράθεση. Τον Ιούλιο του 2004, αγωνίστηκε με τον Βρετανό πυγμάχο Danny Williams. Επικράτησε στους δύο πρώτους δύο γύρους αλλά στο τρίτο ο Williams έδωσε κάποια καθαρά χτυπήματα και στο τέταρτο γύρο έχασε με νοκ-άουτ. Μετά τον αγώνα αποκαλύφθηκε πως ο Mike Tyson προσπαθούσε να αγωνιστεί με ένα πόδι με το λόγο να είναι ο τραυματισμός του στο γόνατο του στο πρώτο γύρο. Έτσι, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τέσσερις μέρες έπειτα τον αγώνα. Μετά από ένα χρόνο μονομάχησε με τον Ιρλανδό Kevin McBride όπου και έχασε. Μετά την έκτη ήττα του δήλωσε πως θα εγκαταλείψει την πυγμαχία επειδή ένιωθε πως έχει χάσει το πάθος του για αυτό που κάνει τόσα χρόνια.
Μετά την επαγγελματική πυγμαχία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τέλη 2006 συνελήφθη ξανά στο Scottsdale της Αριζόνα για υποψία κατοχής ναρκωτικών και το 2007 δήλωσε ένοχος για κατοχή κοκαΐνης. Το 2007 καταδικάστηκε σε 24 ώρες φυλάκισης, 360 ώρες κοινωφελούς υπηρεσίας και 3 χρόνια υπό επιτήρηση. Δύο χρόνια μετά πήρε κάποιους ρόλους σε ταινίες όπως το Hangover - κατά τη διάρκεια της οποίας, όπως δήλωσε ο ίδιος, βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ και ναρκωτικών με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει ότι συμμετέχει.[15] Παράλληλα, συνέχισε να εμφανίζεται στο WWE. Τον Ιούνιο ου 2011 εντάχθηκε στο Διεθνές Hall Of Fame Πυγμαχίας. Από την D-Generation X και συγκεκριμένα τον Triple Η και τον Shawn Michaels εντάχθηκε στο WWE Hall of Fame το 2012. Μετά από κάποιους μήνες ξεκίνησε το ‘’Mike Tyson Cares Foundation’’ όπου έδινε στα παιδιά μια ευκαιρία για να παλέψουν με την παροχή καινοτόμων κέντρων που παρέχουν όλες τις ανάγκες των παιδιών από διαλυμένες οικογένειες.
Το Φεβρουάριο του 2013 έκανε μια τρίμηνη περιοδεία, στην οποία μιλούσε για την επαγγελματική και προσωπική του ζωή. Λίγο αργότερα, συνεργάστηκε με τον Acquinity Interactive CEO, Garry Jonas για να φτιάξουν δικά του πυγμαχικά προϊόντα. Το Σεπτέμβριο του 2013 ήταν σε μια τηλεοπτική σειρά στο Fox Sports 1 με όνομα ‘’Being Mike Tyson’’ όπου έδειχνε την προσωπική ζωή του. Λίγο πριν τελειώσει η χρονιά κυκλοφόρησε το βιβλίο του ‘’Undisputed Truth’’, όπου ήταν στην λίστα των ‘’best sellers’’ του New York Times.
Ταινίες και τηλεόραση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Fallen Champ: The Untold Story of Mike Tyson (1993)
- Tyson (1995)
- Tyson (2008)
- Law & Order: Special Victims Unit (2013)
- Mike Tyson: Undisputed Truth (2013)
- Mike Tyson Mysteries (2013)
- The Hangover (2009)
- The Hangover: II (2011)
- Scary Movie 5 (2013)
- Ip Man 3 (2015)
- "How I Met Your Mother" episode Bad Crazy (2013)
Ρεκόρ Επαγγελματικής Πυγμαχίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Νίκη / Ήττα | Αντίπαλος | Ρεκόρ |
| Ήττα | Kevin McBride | 50-6-2 |
| Ήττα | Danny Williams | 50-5-2 |
| Νίκη | Clifford Etienne | 50-4-2 |
| Ήττα | Lennox Lewis | 49-4-2 |
| Νίκη | Brian Nielsen | 49-3-2 |
| Κανένας | Andrew Golota | 48-3-2 |
| Νίκη | Lou Savarese | 48-3-1 |
| Νίκη | Julius Francis | 47-3-1 |
| Κανένας | Orlin Norris | 46-3-1 |
| Νίκη | Francois Botha | 46-3 |
| Ήττα | Evander Holyfield | 45-3 |
| Ήττα | Evander Holyfield | 45-2 |
| Νίκη | Bruce Seldon | 45-1 |
| Νίκη | Frank Bruno | 44-1 |
| Νίκη | Buster Mathis, Jr. | 43-1 |
| Νίκη | Peter McNeeley | 42-1 |
| Νίκη | Donovan Ruddock | 41-1 |
| Νίκη | Donovan Ruddock | 40-1 |
| Νίκη | Alex Stewart | 39-1 |
| Νίκη | Henry Tillman | 38-1 |
| Ήττα | Buster Douglas | 37-1 |
| Νίκη | Carl Williams | 37-0 |
| Νίκη | Frank Bruno | 36-0 |
| Νίκη | Michael Spinks | 35-0 |
| Νίκη | Tony Tubbs | 34-0 |
| Νίκη | Larry Holmes | 33-0 |
| Νίκη | Tyrell Biggs | 32-0 |
| Νίκη | Tony Tucker | 31-0 |
| Νίκη | Pinklon Thomas | 30-0 |
| Νίκη | James Smith | 29-0 |
| Νίκη | Trevor Berbick | 28-0 |
| Νίκη | Alfonso Ratliff | 27-0 |
| Νίκη | José Ribalta | 26-0 |
| Νίκη | Marvis Frazier | 25-0 |
| Νίκη | Lorenzo Boyd | 24-0 |
| Νίκη | William Hosea | 23-0 |
| Νίκη | Reggie Gross | 22-0 |
| Νίκη | Mitch Green | 21-0 |
| Νίκη | James Tillis | 20-0 |
| Νίκη | Steve Zouski | 19-0 |
| Νίκη | Jesse Ferguson | 18-0 |
| Νίκη | Mike Jameson | 17-0 |
| Νίκη | David Jaco | 16-0 |
| Νίκη | Mark Young | 15-0 |
| Νίκη | Sammy Scaff | 14-0 |
| Νίκη | Conroy Nelson | 13-0 |
| Νίκη | Eddie Richardson | 12-0 |
| Νίκη | Sterling Benjamin | 11-0 |
| Νίκη | Robert Colay | 10-0 |
| Νίκη | Donnie Long | 9-0 |
| Νίκη | Michael Johnson | 8-0 |
| Νίκη | Lorenzo Canady | 7-0 |
| Νίκη | Larry Sims | 6-0 |
| Νίκη | John Alderson | 5-0 |
| Νίκη | Ricardo Spain | 4-0 |
| Νίκη | Don Halpin | 3-0 |
| Νίκη | Trent Singleton | 2-0 |
| Νίκη | Hector Mercedes | 1-0 |
Τίτλοι και επιτεύγματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τίτλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Junior Olympic Games Heavyweight
- National Golden Gloves Heavyweight
- WBA/IBF/WBC Undisputed Heavyweight
- WBC Heavyweight
- WBA Heavyweight
- IBF Heavyweight
Ρεκόρ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Νεότερος πρωταθλητής βαρέων βαρών (20 χρονών και 4 μηνών)
- Πιο γρήγορο νοκ άουτ σε νεώτερους ολυμπιακούς αγώνες (8 δευτερόλεπτα)
Βραβεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ring Magazine Fighter της χρονιάς - 1986 & 1988
- BBC Sports Personality της χρονιάς - 1989
- Ring magazine Prospect της χρονιάς- 1985
Επαγγελματική πάλη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- WWE Hall Of Fame (εντάχθηκε το 2012)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6kd20km. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Internet Broadway Database. 493058. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Mike-Tyson. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) BlackPast.org.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12369385d. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 245466723.
- ↑ (Αγγλικά, Ρωσικά) BoxRec. 474. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2022.
- ↑ (Γερμανικά) Deutsche Synchronkartei. 13006. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2022.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ «Βιογραφία του Mike Tyson στο Rings Of Pain». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Berger, Phil (19 Οκτωβρίου 1989). «A Body for Better Men to Beat On - New York Times». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2008.
- ↑ "Mike Tyson Goes Bollywood" - CBC News, 13 April 2007
- ↑ "Mike Tyson." Encyclopædia Britannica. 2010. Encyclopædia Britannica Online. 16 Mar. 2010 <http://www.britannica.com/EBchecked/topic/612020/Mike-Tyson
- ↑ Boddy, Kasia. Boxing: a cultural history, Reaktion Books, 2008, σ. 368
- ↑ «Μάικ Τάισον: Ήμουν μεθυσμένος και μαστουρωμένος στο «Hangover»». Athens Voice. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2020.